ရတီဖူး

ကြှနျမနာမညျက ရတီဖူး။ အသကျကတော့ ၃၈နှဈထဲကိုရောကျနပွေီ။ အဖကေဗမာ အမကေ တရုတျဆိုတော့ အသားကတော့ဖွူဖှေးနတောပဲ။ မကြျနှာလေးကတော့ အမေ့အမှရေထားတော့ နုဖတျနတောပဲ။ အသကျအရှယျထကျတောငျ နုသေးတယျရှငျ့။ ငယျငယျတုနျးကဆို ပိုးပနျးတဲ့လူတှမှေ တဈအားမြား။ အဲ့ဒီအထဲကမှ အခုသားလေးရဲ့အဖကေိုခစြျမိပွီး ကြောငျးပွီးတဲ့အခြိနျမှာ အိမျထောငျပွုခဲ့တယျ ဆိုပါတော့။ ယောကြာျးကတော့ ကြောငျးမတကျပမေယျ့ မွို့မှာ လာအလုပျလုပျရငျးကြှနျမနဲ့ ဆုံခဲ့ကွတာ။ အိမျထောငျကပြွီးတော့ သူ့နောကျကို လိုကျခဲ့ရတာပေါ့။ အခုတော့ နယျမွို့လေးတဈမွို့မှာ သားလေးအောငျထကျပိုငျကို ဈေးရောငျးပွီးတော့ ကြှေးမှေးစောငျ့ရှောကျနရေတယျ။ ယောကြာျးဆုံးသှားတာတော့ ၅နှဈလောကျရှိပွီ။ ကုနျကားမောငျးရငျးကုနျကားမှောကျပွီး ဆုံးသှားခဲ့တာ။ ယောကြာျးဆုံးသှားကတညျးက သားလေးကို ကြှေးမှေးပွုစုလာတာ သားလေးတောငျ ၁၀ တနျးရောကျနပွေီ။ သားလေးကလိမျမာပါတယျ။ အမေ့စကားကို မွဝေယျမကနြားထောငျလိုကျတာ။ သား ၁၀ တနျးရောကျတဲ့အခြိနျမှာေ

တာ့ ကျွန်မတွေးမိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သာ ဒီရွာမှာဆက်နေရင် ကြီးပွားမှာမဟုတ်သလို သားလေးပညာရေးလည်းနစ်မွန်းမယ်လေ။ ဒါကြောင့် အမျိုးတွေရှိတဲ့ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းပြီးအလုပ်လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သားလေးကိုတော့ သူ့အဖွားဆီမှာ ထားပြီး ကျွန်မကတော့ကျွန်မတူမလေးနဲ့ အတူသွားနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ သားလေးအလည်လာပါတယ်။ သူအလည်လာတဲ့အချိန်တော့ အတိုးချပြီး အလွမ်းသယ်ရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်မ ဆောက်လုပ်ရေးကုပ္မဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့ပါတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီက ဘော့စ်နာမည်က ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်း။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အတော်လေးလည်း ယောကျာ်းပီသပါတယ်။ မိန်းမနဲ့ကွဲနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ သဘောလည်း ကောင်းတယ်။ လက်အောက်ငယ်သားတွေ

ကိုလည်း မျှမျှတတဆက်ဆံတယ်။ လူရိုးအေးကြီးပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သားလေးနောင်ရေးကလည်း ရှိနေတော့ အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းနဲ့လည်း ရင်းနှီးလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ရက် လဲ့လဲ့ကလာပြောပါတယ်။ “ရတီ နင့်ကိုဆရာခေါ်နေတယ်” “အေး အေး ငါသြားလိုက္မယ်” အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ကိုအောင်ငြိမ်းချမ်းက “ထိုင်လေရတီ ” “ဟုတ်” “ရတီအလုပ်ကြိုးစားတာရယ် လုံ့လစိုက်တာတွေရယ်ကြောင့် ရတီ့ကိုဒီနေ့ပဲ အတွင်းရေးမူး ရာထူးတိုးပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ် အလုပ်စားပွဲကိုဆရာ့ အခန်းထဲ ရွှေ့ခဲ့လိုက်တော့” “တစ္ကယ္လားဆရာ” “တစ်ကယ်ပြောတာပါ” “ပျော်လိုက်တာ ဆရာရယ်” ဆရာက”တစ်ခုပြောဦးမယ် ကျွန်တော့်ကို ဆရာဆရာနဲ့ မခေါ်ပါနဲ့ ကိုအောင်လို့ပဲ ခေါ်ပါဗျာ ရင်းနှီးမှုရတာပေါ့” “ဟုတ္ကဲ့” ဒီလိုနဲ့ ဆရာ့ရုံးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ မက်နှာမှာတော့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံက ထိန်းမရအောင် ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့

ဆရာရဲ့ အတွင်းရေးမူးး ဖြစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အတွင်းရေးမူး ဆိုတော့ ဆရာသွားရာကိုလိုက် တစ်နေကုန်ရုံးခန်းမှာပဲ သူနဲ့အတူနေရတာပေါ့။ ကျွန်မကိုလည်း ဂရုစိုက်လွန်းလို့ တစ်ခါတစ်လေ နေတောင် မနေတတ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယောကျာ်းဆုံးသွားပြီး ကတည်းက ယောကျာ်းတွေနဲ့ ဝေးကွာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်မဟာ ယောကျာ်းပီသတဲ့ ကိုအောင့်အပေါ်မှာ စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ချင်ခဲ့ရပါတော့တယ်။ ဆရာကလည်း ကျွန်မဖင်တွေကိုကြည့်လိုက်တာ အရည်ပျော်ကျမတတ်ပဲ။ တစ်ရက် ကျွန်မနေ့လည်ခင်း အပြင်သွားပြီးရုံးခန်းကို ပြန်လာတော့ တံခါးမခေါက်မိပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တာ ဆရာဘာလုပ်နေတယ် ထင်လဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ။ ကျွန်မလည်း အနားကိုအသံမပေးပဲ ကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့လီးကအရှည်ကတော့ ၆လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လုံးပတ်ကတော့ အတော်တုတ်တယ်။ အံမယ်လေး။ ဘုရားတောင် တမိတယ်။ ကျွန်မယောကျာ်းတုန်းက သေးသေးလေးကိုး။ ကျွန်မမှင်သက်ပြီး ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဆရာ့ပါးစပ်ကနေ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပြီးတော့ လီးထိပ်ကနေ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ ဆရာကမျက်လုံးဖွင့်လာကာ ရှေ့မှာကြောင်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုလည်းတွေ့ရော ရှက်ပြီး နောက်ထဲကအိမ်သာထဲ ကို ဝင်ပြေးသွားပါတော့တယ်။ ဆရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မသူ့အပေါ်မှာ ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံးအချိန်လေးပါပဲ။ ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်ငြိမ်းချမ်း။ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်ပေါ့။ အသက်ကတော့ ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမယူပြီးတော့ မိန်းမနဲ့ဝေးကွာခဲ့ရတာ ၇ နှစ်လောက်တောင်ရှိနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့နေလာလိုက်တာ တစ်ရက်မှာ အလုပ်ခေါ်ဖို့ အင်တာဗျူး လာလျှောက်တဲ့အထဲမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူမနာမည်က ရတီဖူး။ မျက်နှာလေးကဆို အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် နုဖတ်နေတာပဲ။ ဖင်ကြီးတွေဆို ၃၉ ဆိုဒ်လောက် ရှိမယ်။ သူ့ကို သဘောကျသွားတာနဲ့ အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူနဲ့ရင်းနှီးလာရာကနေ သူ့အကြောင်းတွေစပ်စုရင်း သူမက သားလေးတစ်ယောက်ရှိတယ် ဆိုတာရယ်။ သူမက မုဆိုးမဆိုတာရယ်သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောကျာ်းက မသသန်တာလား မဖြိုနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကလေးတစ်ယောက်သာ မွေးထားတယ်ဆိုတယ် တောင့်ဖြောင့်နေတာပဲ။ သူမနဲ့တွေ့တဲ့အချိန် လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်တုန်သွားနတဲ့ သူမဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတာလည်းမနည်းတော့။ ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ အီဆိမ့်နေမှာပဲ။ တစ်ရက် ရတီအပြင်သွားတုန်း ရုံးခန်းထဲမှာ သူ့ဖင်တွေကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားလည်းမသိ။ ပြီးမှ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ကြောင်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရတီ့ကိုတွေ့လိုက်ရတာ။ ရှက်လိုက်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ရတီဘာဖြစ်လို့

အသံမပေးပဲ ဝငျလာတာလဲ။ ပွီးတော့ ဘာဖွဈလို့ ရပျကွညျ့နတောလဲ။ သူမကရော ကြှနျတောျ့ကို စိတျဝငျစားနလေား တှေးမိလိုကျတယျ။ဒီလိုနဲ့ပဲ ကြှနျတောျရတီ့ကိုရအောငျကွံမယျလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျပါတော့တယျ။ “ရတီဒီနေ့ညအားလား” “အားပါတယျကိုအောငျ ဘာခိုငျးစရာရှိလို့လဲ” “ကိုယျ့သူငယျခငြျးခမြျးငွိမျး နိုငျငံခွားက ပွနျလာတာ ညကရြငျ ပါတီပှဲရှိတယျ ရတီလိုကျခငြျရငျ ခောျသှားမလားလို့ သူနဲ့လညျး မိတျဆကျပေးမလို့လေ” “ဟုတျကဲ့ ရတီလိုကျခဲ့ပါ့မယျ ဘယျအခြိနျလဲ ကိုအောငျ” “၇နာရီလောကျပေါ့ ရုံးဆငျးလို့အိမျပွနျရငျ ရမေိုးခြိုးပွီး အဝတျအစားလဲထားလိုကျလေ ကိုယျလာခေါျမယျ” “ဟုတ်ကဲ့” ရုံးဆငျးပွီး အိမျပွနျရောကျတော့ တူမလေးကို ဧညျ့ခနျးထဲမှာ တီဗှီကွညျ့နတောကိုတှေ့လိုကျတယျ။ ဘာမှမပွောတော့ပဲ အခနျးထဲကို ဝငျလာခဲ့လိုကျတယျ။ အခနျူထဲရောကျတော့ တဈနကေုနျဝတျထားရလို့ ခြှေးနံ့တှထှေကျနတေဲ့ ကိုယျပေါျက အဝတျအစားတှေ ခြှတျပွီး ကိုယျလုံးပေါျမှနျရှေ့မှာတဈကိုယျလုံးလှညျ့ကွညျ့လုကြျတယျ။ နို့တှကေလညျးတငျးဆဲ။ ဖငျကလညျး မကသြေး။ ရခြေိုးခနျးထဲဝငျပွီး ရပေနျးအောကျကို ဝငျလိုကျပါတယျ။ စောကျပတျကလေးကို ငုံ့ကွညျ့မိတယျ။ အမှှေးလေးတှရှေညျလာပါလား ရိတျလိုကျဦးမှပဲလို့တှေးပွီးေ

တာ့ ခုံပေါျတငျထားတဲ့ ဂြုတျကိုယူပွီးစောကျမှှေးလေးတှကေိုရိတျလိုကျပါတယျ။ ရကေအေးတော့နို့သီးခေါငျးလေးတှေ ထောငျလာတာပေါ့။ နို့သီးလေးတှကေို လကျညှိုးလကျမကလေးနဲ့ ဖိခြလေိုကျတယျ။ “အငျ့ ဟငျ့” တဈကိုယျလုံးတုနျသှားတယျ။ နို့သီးလေးတှေ ပှတျရငျးနဲ့အရသာတှေ့လာတော့ လကျက စောကျပတျကလေးဆီရောကျသှားပွီး အကှဲကွောငျးလေးအတိုငျးပှတျနမေိတယျ။ စောကျစိကလေးကို ပှတျလိုကျမိတဲ့အခြိနျမှာတော့ “အငျ့ ဟငျ့” ကောငျးလှနျးသဖွငျ့ ညညျးလိုကျမိသညျ။ စိတျကူးထဲမှာလညျး တဈနေ့ကရုံးခနျးထဲမှာ မွငျခဲ့ရသညျ့ ကိုအောငျ၏လီးကွီးအားပွေး မွငျမိလိုကျသညျ။ ဒီအခြိနျကိုအောငျသာ သူမကိုလာလိုးလြှငျ ငွငျးမိမှာမဟုတျ။ ယောကြာျးဆုံးသှားပွီးကတညျးက အလုပျတှေ မအားသဖွငျ့ ကိုယျ့ကိုယျကိုယျတောငျ အာသာမဖွခေဲ့။ အခုအခြိနျထိပငျ။ ရခြေိုးခနျးကွမျးပွငျပေါျအိပျခလြိုကျသညျ။ လကျတဈဖကျကနို့သီးခေါငျးလေးတှခြေပွေီး စောကျစိကလေးကို ပွငျးပွငျးလေးပှတျနမေိသညျ။ “အား ကြှတျကြှတျကြှတျ အငျး ဟငျး အငျ့ ဟငျ့” လကျခလယျလေးကို ကှေးပွီး ကိုအောငျ့လီးအမှတျနှငျ့ စောကျပတျလေးထဲကို ထိုးထညျ့လိုကျပွီး လကျနဲ့လိုးနမေိသညျ။ ပါးစပျမှလညျး “လိုး လိုး လိုးစမျးပါ ကိုအောငျရယျ ရတီ့ေ

စာက်ပတ်လေး ကွဲသွားအောင် လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ ” ဟုဆိုပြီး လက်နှင့်လိုးနေလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အာသာဖြေနေသည်မှာ နတ်သမီးလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ မကြာခင်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားပြီး “အင်းးးးး ဟင်းးးးးးးး” သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ ဝတ်ရည်များကို စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ ပွက်ကနဲ့ အန်ချလိုက်သည်။ ပြီးသွားမှ ရှက်မိသလိုပင်။ မိန်းမဖြစ်လျက်နှင့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်အား မှန်းနေမိတာကိုး။ “မိရတီ နင်တော်တော်ယွပါလား”ဟု စိတ်ထဲမှာတင် တွေးနေမိ။ အသက် ၄၀ ပြည့်တော့မည် ဖြစ်သော်လည်း သွေးသားတောင့်တမှုများက လျော့မကျသေး။ ပြင်းထန်နေတုန်းပင်။ ရေမိုးချိုးပြီးအလှဆုံးဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်ပြီး အထက်အောက်တစ်ဆက်တည်း အင်္ကျီ စကဒ်အတိုလေးအားဝတ် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး သူမအလှပြင်တာပြီးဆုံးသွားပြီ။ ညနေ၆နာရီ ၄၅လောက်တွင်အိမ်ရှေ့ကိုအောင့်ကား ရောက်လာတယ်။ ကျွန်မလည်း ညအပြန် ညဉ့်နက်မည်ဟုတူမလေးအားမှာခဲ့ပြီး ကိုအောင့်ကားပေါ်သို့ တက်လိုက်ချိန်တွင် ကိုအောင်က ကားမောင်းထွက်လိုက်သည်။ “ကိုအောင်ဒီနေ့သန့်ပြန့်နေပါလား ပါတီဆိုတော့ မိန်းမတွေလည်းပါမှာပဲ သဝန်တိုလိုက်တာ””အို

ငါနဲ့သူနဲ့ လာဆိုငျတာမှတျလို့” စိတျထဲမှပငျ တှေးနမေိသညျ။ ကိုအောငျက “ရတီသိပျလှတယျဗြာ ဒီနေ့လိုအလှမြိုးတဈခါမှ မမွငျခဲ့ဖူးဘူး” “ဟုတျလို့လား ကိုအောငျရယျ ရတီကအသကျ ၄၀ ပွညျ့တော့မယျ မလှပါဘူးရှငျ” “အသကျ၄၀လို့သာပွောတယျ ၃၀ လောကျပဲ ထငျရတယျ အပြိုလေးတှတေောငျလြုကျမမှီဘူး” “အငျး ဟငျး ဟငျး မမွှောကျပါနဲ့ရှငျ မုနျ့ကြှေးဆိုလညျး ကြှေးပါ့မယျ” “မွှောကျတာ မဟုတျပါဘူးဗြာ ကလေးတဈယောကျအမလေို့တောငျ မထငျရဘူး လနျးလိုကျတာ” “ဟုတျပါပွီရှငျ အရှုံးပေးပါတယျ” စကားပွောရငျးနဲ့ပငျ ခွံကွယျကွီး တဈခုရှေ့ရောကျလာသညျ။ ခွံရှေ့တှငျ အနောကျတိုငျးဝတျစုံဝတျထားတဲ့ သနျ့သနျ့ပွနျ့ပွနျ့နဲ့ လူတဈယောကျရပျစောငျ့နသေညျ။ကိုအောငျက သူ့ကိုမွငျတော့ လကျလှမျးပွပွီး နှုတျဆကျလိုကျတယျ။ “ငအောငျ ဘယျတုနျးကမိနျးမရတာလညျးဟ လှိူထြားတယျနောျ မငျးမိနျးမက လနျးလှခညြျလားဟ” “ဟာ ဟြောငျ့ ငခမြျးဘာတှေ လြှောကျပွောနတောလညျး ဒါငါ့မိတျဆှဟေ” “ဟာ ဆောရီးနောျညီမ ကြှနျတောျကမသိလို့” “ရပါတယျရှငျ” ခွံထဲကိုရောကျတော့ ဝိုငျးဖှဲ့ပွီးစကားပွောသူကပွော အတှဲလိုကျကနသေူတှကေက သူ့အဖှဲ့နဲ့သူ တှေ့ရသညျ။ ကိုအောငျ့သူငယျခငြျးက ကြှနျမတို့နှဈယောကျကို နရောခထြားပွီးတော့ မိတျဆှမြေားကို လိုကျလံနှုတျဆကျနသေညျ။ ကိုအောငျက “ရတီသောကျဦးမလား” “ကြှနျမမသောကျတတျပါဘူး ကိုအောငျ” “ဝိုငျဖွဈဖွဈ ဘီယာလေးဖွဈဖွဈ နညျးနညျးသောကျလိုကျပါနောျ ကိုယျကတော့ အပွငျးပဲသောကျတော့မယျ” “အငျး ဒါဆိုလညျးဝိုငျပဲသောကျတော့မယျ” စကားပွောရငျးသောကျရငျးနဲ့ ကြှနျမလညျး ဝိုငျနှဈပုလငျးကုနျတဲ့အခြိနျရီဝဝေလေေးဖွဈလာပါတယျ။ ကိုအောငျက “ရတီ ဟိုမှာသူမြားအတှဲတှကေနတေယျ ကိုယျတို့လညျး သှားကရအောငျလေ” “ကို့အောငျ့ သဘောပဲလေ” နှဈယောကျသားထသှားကာ လကျခငြျးယှကျပွီး သီခငြျးသံနှငျ့အလိုကျ ယိမျးနှဲ့နမေိသညျ။ တဈခကြျတဈခကြျ ကိုအောငျ့ရငျခှငျထဲ ရောကျသှားသောအခါ ရငျခုနျမိသလိုလို။ ကနရေငျးနဲ့ ကိုအောငျက နားအနားကိုကပျပွီး တိုးတိုးလေး… “ရတီ ရတီ့ကိုကြှနျတောျခစြျနမေိပွီဗြာ” “ရှငျ” ရုတျတရကျဆိုတော့ ရငျခုနျသှားတာပေါ့။ သူလကြှေနျမကို ရငျခုနျအောငျသိပျလုပျနိုငျတာပဲ။ “ဟုတျတယျ ကိုယျရတီ့ကိုပိုငျဆိုငျခငြျတယျ တဈသကျလုံးစောငျ့ရှောကျခငြျတယျ” “စဉျးစားပါရစေဦး ကိုအောငျရယျ ကြှနျမမှာ သားလေးရှေ့ရေးက ရှိသေးတယျလေ” “ကိုယျ့သားလေးလိုသဘောထားမှာပါကှာ မငွငျးပါနဲ့နောျ” ကြှနျမမကြျလှှာလေးအသာခပြွီး ငွိမျနလေိုကျသညျ။ ထိုအခြိနျတှငျ မီးရောငျက ရုတျတရကျ ပွောငျးသှားသညျ။ ပွာလဲ့လဲ့နဲ့မှိနျမှိနျလေးသာရှိသော မီးရောငျအောကျတှငျအတှဲတဈခြို့ နှုတျခမျးခငြျးနမျးနကွေသညျကို ဝိုးတဝါး မီးရောငျအောကျတှငျတှေ့လိုကျရသညျ။ ရုတျတရကျ ကိုအောငျက ကြှနျမအားဆှဲဖကျလိုကျကာ ကြှနျမနှုတျခမျးလေးအား စုပျနမျးလိုကျသညျ။ “အှနျ့” ကြှနျမမှငျသကျသှားသညျ။ ကြှနျမလညျး မဆှတျခငျကတညျးက ညှှတျခငြျနသေူမို့ ဘာမှပွနျမပွောတော့ပဲ သူ့ကြာပွငျအား သိုငျးဖကျကာ စိတျပါလကျပါ ပွနျ

နမ်းနေလိုက်တော့သည်။ ရုတ်တရက် ကိုအောင့်လက်တွေက ကျွန်မတင်ပါးပေါ်သို့ ရောက်လာကာ တင်ပါးတွေကို လာပွတ်ပေးနေသည်။ တင်ပါးပေါ်မှတစ်ဆင့်ခါးပေါ် ခါးပေါ်မှ တစ်ဆင့်တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်မနို့တွေအပေါ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီးနို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာကြောင့် ကျွန်မဆီးခုံနေရာတွင် တစ်ခုခုနဲ့ထောက်ထားမိနေသလို ခံစားမိလိုက်သည်။ ဟင် ကိုအောင်လီးတောင်နေတာထင်တယ်။ အဝတ်တွေသာခံမနေရင် စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သွားလောက်ပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်က နို့ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကျွန်မစောက်ပတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်လေးကို စကဒ်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘေးလူတွေရှိနေတာကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့။ ကျွန်မ စောက်ပတ်ထဲမှာလည်း ယားယံပြီး အရည်တွေထွက်လာနေပြီ။ အတန်ကြာပွတ်ပေးပြီးတော့… “ရတီ ကိုယ်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အခုပဲ ရတီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ပြီ တစ်နေရာသွားရအောင်” “ဘယ်ကိုသွားမှာလည်း” “အိမ်အပေါ်ကိုသွားမယ် အဲ့မှာအခန်းတစ်ခန်းရှိတယ် ပြင်ထားတယ်” “ဟင်သူတော်တော်လည် ကြိုပြင်ထားတာပေါ့လေ” “ဟီး” “လူတွေတက်လာမယ်နော်” “ဘယ်သူမှမလာဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ကြိုပြောထားပြီးသား” “လူလည်” ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်သည်။အခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကိုအောင်ကတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ အခ

န်းထဲဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ ပြင်ဆင်ပေးထားပုံ ရတယ်။ မွေ့ယာနဲ့ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့။ ကိုအောင်ကတံခါးဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီသို့နှစ်ယောက်သားလျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူမအားခုတင်ပေါ်သို့လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကသူ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်နေသည်။ ကျွန်မမကြည့်ရဲ။ “ရတီ” ဟုခေါ်လိုက်မှသူ့ကိုကြည့်မိသည်။ အမလေး ပေါင်ကြားထဲကဟာကြီးကလည်းတောင်မတ်နေတာပဲ။ သူက ကျွန်မဘေးလာလှဲပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးကို လာနမ်းကာ နို့တွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရတီ ကိုယ်ရတီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်” “အင်း” အဝတ်တွေတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ကုန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဘာမှမရှိတော့။ လိုးချင်ပြီ ရတီရယ်ကိုအောင့်သဘောလေ ပေါင်လေးကားလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကျွန်မစောက်ပတ်ဝကိုလာတေ့တယ်ရှင်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းမသွင်းပဲ ရုတ်တရက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ “အား နာတယ်” “ဆောရီး ရတီ နာသြားတာလား” “နာတာပေါ့လို့ အလိုးမခံရတာပဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီကို” “ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ ရတီ့စောက်ပတ်ကလေးက ဖြည်းဖြည်းချင်းနော်” “အင်း” ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေပါတယ် နည်းနည်းအရှိန်ရလာတော့.. “ဆောင့်ဆောင့် ကိုအောင် ရတီခံနိုင်ပြီ” “ok” “ဗြွတ် ဗြွတ် ဗလွတ် ဖတ် ဖတ်” “အား ရွီးးးးး” ပုံစံပြောင်းလိုက်ပြီး ဘေးတစ်စောင်းနဲ့ သူ့လီးကို တေ့ပြီးလိုးပါတော့တယ် လက်ကလည်း စောက်စိလေးကို ချေေ

ပးနတော။ ကောငျးလိုကျတာ ဒီအရသာလေးတှေ မခံစားရတာကွာပွီ။ အလိုးခံရငျး စောကျစိကို ခြပေေးနတေော့ သိပျမခံနိုငျတော့ပဲ ပွီးခငြျလာတယျ။ “အငျးးးး ဟငျးးးး အားးးးးရှီးးးးးး” “ဗွှတျဗွှတျ ဖတျ ဖတျ ဖတျ” “ဆောငျ့ ဆောငျ့ ကိုအောငျ ရတီပွီးတော့မယျ” ကိုအောငျလညျး အားရှိသမြှ တဖုနျးဖုနျးနဲ့ ဆောငျ့ပါတော့တယျ။ “အားးးးးးးး” သူမပွီးသှားပွီ။ ခဏအကွာ ၁၀ခကြျလောကျဆောငျ့ပွီး ကိုအောငျလညျး တုနျတကျလာကာ စောကျပတျထဲသို့ လရညျတှေ ပနျးထညျ့လိုကျပွီး ပွီးသှားလပွေီ။ “ကောငျးလိုကျတာရတီရယျ ရတီ့စောကျပတျလေးက ကွပျနတောပဲ” “အတူတူပဲ ရတီလညျးကောငျးတယျ တဈအားကောငျးတယျ”…ပွီးပါပွီ။